Hoi allemaal!
Omdat het weer aan Lake Malawi nogal veranderlijk blijkt en ik nu met lange broek en lange mouwen de wind trotseer, terwijl we hoogsatwaarschijnlijk over een uurtje lekker in de zon op het strand kunnen liggen (we leren snel van een dagje KAnde-BEach ervaring), gebruik ik de tijd nu even om jullie een update te sturen. Inclusief risico op frustraties mijner zijde, want het internet is hier ontzettend onbetrouwbaar. Het heeft wat weg van de beachboys die we hier op het strand tegenkomen, waarover later meer. De kans bestaat dat ik dit verhaal in delen post om te voorkomen dat er een hoop typwerk verloren gaat. Word-documentjes maken is hier geen optie, zoals ook de usb-ingnagen onklaar zijn gemaakt. Geen verdere foto-update dus. (Jammer van de prachtige vergezichten en kindersnoetjes die ik hier heb vastgelegd!)
Goed...inmiddels zijn we als groep een beetje bekomen van het ferry-avontuur. Ik heb niet meer gezocht naar het laatste nieuws, dus updates zijn welkom, maar het hele voorval heet een diepe indruk gemaakt doordat er ook toeristen betrokken waren bij het ongeluk. Er zijn twee verpleegsters in onze groep, die de dag van het ongeluk hebben geholpen bij de eerste hulp in het ziekenhuis van ZAnzibar. Hier vingen ze op dat de zoekacties naar overlevenden bij zulke voorvallen (tweede in elkele maanden) vooral afhaneklijk is van verzoeken vanuit het buitenland als blijkt dat er buitenlanders aan boord waren. De lokale autoriteiten staan er blijkbaar niet zo om te springen. Erg zuur om te horen als je de families op de kade hebt zien rouwen en wachten op de te verwachten lijken, die wellicht niet eens gevonden worden. Ook moeilijk om te zien en verwerken terwijl je zelf op weg bent naar de ferry die je hopelijk veilig naar het vaste land gaat brengen. Ook moeilijk te verkroppen: de meeste gevonden doden zijn vrouwen en kinderen. Zwemles is een luxe, mannen/oudere jongens leren vaker wel zwemmen doordat ze in de visserij werkzaam zijn en bovendien tijd hebben om vrije tijd in eht water door te brengen terwijl de vrouwen de hele dag aan eht werk zijn voor hun gezin. Bovendien is zanzibar voor zo'n 99% moslim, wat ook uitgedragen wordt met veel bedekkende omslagdoeken, die fataal zijn als je je in het water begeeft. Zo ook voor de kinderen in diezelfde doeken gewikkeld. Ik heb de beelden om het lokale nieuws gezien, wat ook nog eens extra verwarrend is, omdat foto's maken van de mensen hier met heel veel voorzichtigheid en beleefdheid moet gebeuren, terwijl vele close-up shots van mensen die de stoffelijke overschotten van de kinderen komen identificeren het hele land -zo niet de wereld- over gaan...
Toen we eenmaal na twee telsessies (maarja, wie zegt dat we neit alsnog met veel te veel mensen aan boord stappen), alsnog best wat golfslag maar toch met vertrouwen in de veel veieliger geachte ferry aan land werden gebracht, duurde het nog tot de ochtend erop voordat we ons werkelijk opgelucht voelden. En dan is reizen met een groep ontzettend fijn. De ervaring delen, ieders idee erover, iedereen vangt andere informatie op en we lachen de spanning weg:)
Inmiddels ben ik 3 weken onderweg met (een deel van) de groep. Toen ik voor de tweede keer in Nairobi kwam, zijn er wat mensen weggegaan en bij gekomen. IK moet eerlijk zeggen dat ik met niemand in de huidige groep echt een klik heb zoals ik in Australie heb 'opgelopen'. Maargoed, een half jaar en veel meer wisselingen is ook neit te vergelijken met de drie weken hier tot nu toe. Bovendien is het vast niet verrassend dat ik ook hier tot de conclusie kom dat ik een groep prima vind, maar toch meer haal uit een op een contacten. (Wat heb ik toch fijn werk:) Maargoed..je merkt aan iedereen dat het wennen is aan het truckleventje, ook nadat je al een weekej meedraait. Inmiddels, na drie weken begint het een soort van 'thuis' te worden, heeft iedereen zo z'n draai gevonden, weet je wat je wel en niet kan verwachten van welk groepslid en hoe je bepaalde uitspraken moet interpreteren gezien de taal- en cultuur verschillen. En jawel; ik heb weer een Duitse getroffen die het niet zo nauw neemt met het inpakken van verzoeken en behoeften in sociaal acceptabel taagebruik. (Zie de ervaring met de Duitser in de eerste weken Australie). Ze heeft wel een goede muzieksmaak en we kunnen prima koken samen, dat maakt veel goed;)
Dat samen koken is onderdeel van de Truck-routine. Jaja, zeer belangrijk om die te leren kennen om mee te kunnen draaien met de groep, zeker als er een Australische lesbienne met autistische trekjes meereist. Zich inleven in andermans cultuur, denken en gewoonten lijkt haar alleen te lukken als het in de reisboekjes berschreven staat. EN helaas: haar reisgenootjes zijn ook maar gewoonm mensen met eigen ideeen die kunnen afwijken van die van haa en bovendien nergens omschreven staan als geldende 'cultuur' en dus oei zo ongrijpbaar.. Inmiddels lijkt ze me geaccepteerd te hebben terwijl ik de hoop al een paar dagen had opgegeven.
Maargoed...de truckroutine dus.. Meesal staan we met de zon of zelfs nog voor de zon op. EN ja, da's vroeg. HEt is hier winter, maar om 6:00 is het volop licht! Wel zo handig als je je tent neer moet halen en op moet ruimen. We hebben blachelijk stevige tenten trouwens, met full-on ijzeren tentstokken en loodzwaar doek. Niks 2 seconden-gooitentje of festivalhutje.. ALs je geluk hebt is het niet je beurt om voor het ontbijt te zorgen en kan je, bij nog meer geluk een douche nemen. En heel af en toe is die warm! En als je nog meer geluk hebt zit er ook nog druk acter de straal! Oftewel: De ochtendroutine bestaat meestal uit een vochtig doekje over, zoals de Engelsen dat noemen, de PTC's. (Pits, Tits, Clits..). Het ontbijt is aangenaam varierend, afhankelijk van wie het verzorgt: Engelsen zorgen voor worstjes, bonen, scrambled eggs en toast. Duitsers voor Musli met yoghurt, Australiers en Schotten warmen gewoon de overblijfselen van het diner op. En ik heb twee keer mama's rijstpannenkoekjes gebakken, tot (bijna) ieders vreugde! Dan is het het mometn om massaal onze anti-malariapillen in te nemen, en op reisdagen de benodigde spullen bij je te nemen bovenin de truck en de rest in te laden in de ruimtes onderin. We hebben een beveiligde kooi achterin voor waardevolle spullen en een verstopte kluis in de bodem voor paspoorten e.d. Liefkozend en met omhaal 'the fridge' genoemd, zodat niemand weet waarover we praten.
Vaak is het uren rijden of beter gezegd hobbelen door eht landschap, langs dorpjes en door stadjes. Uren uit het 'raam' (Plastic flappen die we kunnen oprollen bij warm weer) staren en m'n hoofd in de wind. Al dan niet met muziek of een luisterboek. Heerlijk! Lunch bestaat uit lokale hapjes van de bakker Vaak gefrituurde, hartig gevulde deelhapjes. In Kenia hadden ze nog crackers, soms is er goed brood verkrijgbaar (maar meestal wit en gezoet..ieks!) en soms is het zo eenvoudig als het uitlepelen van een avocado. Toiletstops varieren van hurken achter dat ene bosje in de vlakte, tot een schoon zittoilet van een reatuarantje, met allerlei ranzige en waterloze hurk en zittoiletten bij tankstations er tussenin.
Onderweg boodschappen doen is ook een mooi avontuur. We krijgen uit de pot 4 dollar per groepslid per dag budget om met je kookgroep inkopen te doen voor diner en ontbijt. De supermakrten verschillen nogal van land tot land. Een paar dagen terug hebben we kennis gemaakt met supermakrten in Malawi en toen realiseerden we ons pas echt goed hoe verwent we zijn. Het was een kwesti van improviseren, want de schappen stonden wel vol, maar slechts mer herhalignen van enkele producten. Verse groenten waren buiten te verkrijgen bij een wat verkopers met kleedjes met uien, tomaten, wortelen en avocado's. GElukkig is onze chauffeur een soort an lokaal (wat een kleurtje al niet kan doen)e, dus laten we hem vrolijk z'n gang gaan met de potten, pannen en grilijzers. Houtskool en brandhout koopt hij ook langs de weg. En dan komen de vele kindere uit de omgeving te voorschijn. ' Mzungu, mzungu!' (Buitenlanders!) 'Give me money/pen/candy!' en maar zwaaien en lachen. Een vreemde mix tussen vertedering en schaamte, elke keer weer. Hebben wij als toeristen werkelijk deze schattige monstertjes gecreeerd? Met alle goede bedoelingen pennen uitdelen, maar zo wel bedelaartjes creeeren. Nietzoheelergslim...
Op de camping is het een kwestie van tent opzetten, genieten van de mogelijkheden aan het water/in het dorpje/in het national park en het volbrengen van de verplichtingen: koken voor de groep met irritant slechte pannen, de truck schoonvegen, het vuilis wegbrengen, samen eten van loeihete stalen borden, afwassen en afdroogen volgens goed Afrikaans gebruik: iedereen pakt wat van de afwas en zwaait vrolijk in het rond zodat het ietwat droger ind e grote boxen kan verdwijnen. Theedoeken doen we niet aan, en als ik zo af en toe het waswater van m'n keldingwas bekijk snap ik waarom. Niks blijft hier langer dan 10 minuten schoon. Ook niet je voeten in schoenen. Raadselachtig. Het is nog erger dan de Australische outback! Na het eten is het tijd voor een ander anit-malaria ritueel: Bugspray! De een nog stinkender dan de ander, maar allemaal redelijk effectief. En gelukkig hebben onze tenten een goede netstructuur en de meeste hostelbedden een al dan niet gatloos malarianet.
De avonden bestaan uit schrijven, drinken (Ik val ontzettend uit de toon met m'n beperkte alcohol-inname t.o.v. de huidide groepsleden: Astraliers, Schotten, Duiter) en kletsen. En dan komt het moment dat ik weer hoop dat de samenstelling an de groep bij de volgende op/astap-stop verandert. We zijn namelijik met 7 meiden. En dat is alles behalve uitgebalanceerd en interessant. Zeker na 2 weken is dat al gauw voldoende vrouwelijke hormonen, ondanks of zeker door het lesbische twijfelgeval. Iedereen is het er over eens: tijd voor mannen! Wellicht in Lusaka (Truck en chaufeurswissel) of Livingstone. Nouja, nog een hele trip voor de boeg met vele mooie excursies, National Parken met kamperen tussen de olifanten e.d., Vic Falls, game cruises, zonsondergangen.... en vele hobbeldagen in de truck met ' Arfikaanse massage'.
Ondertussen ben ik er redelijk van overtuigd geraakt dat ik absoluut neit in een van de landen zou kunnen wonen die we tot nu toe hebben aangedaan. Ik vind het heerlijk om hier te reizen, kijk m'n ogen uit en probeer zo goed en kwaad als het kan op te nemen hoe de mensen hier leven en denken. Maar de manier waarop m'n huiskleur genoeg zegt over hoe ik benaderd en afgezet dien te worden maakt me wantrouwend ten opzichte van iedereen die wellicht een goedbedoeld praaje komt maken. Dit is Anke's wereld op z'n kop, want to nu toe vertrouwde ik iedereen tot het tegendeel bewezen werd. ZO begon ik ook hier, maar het tegendeel werd keer op keer binnen 2 minuten bewezen en 3 keer bevestigd. Dat het uit onmacht en armoede voortkomt begrijp ik volledig. Toch wint het idee om gewoon lekker vanuit thuis Oxfam flink te steunen het van het idee om ooit eens terug te keren en m'n tijd, aandacht en energie te besteden om hier 'goed' te doen.. Maar niet voordat ik nog een aantal weken m'n geld kan spenderen aan dingen als parachutespringen ;)
Geniet daar lekker van de luxe en de zomer, dan doe ik dat hier vanuit m'n stoffige tentje! :D
x
)
.